Het mooie Nicaragua

Hola!

Het ‘echte’ reizen is inmiddels in volle gang en ik sta op het punt om naar Guatemala te gaan, mijn tweede land op mijn lijstje. De laatste week in Costa Rica was voorbij gevlogen. Samen met een paar anderen ben ik naar Rio Celeste gegaan, die op het moment dat wij daar waren, niet bepaald Celeste (blauw) was. Natuurlijk waren we wel een beetje teleurgesteld, maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk liep m’n laatste week wel een beetje in de soep, omdat ik toch niet zo goed tegen de rubberen laarzen te kunnen die we in Rio Celeste aan moesten doen. Hierdoor kon ik de hele week niet in de zon zitten. Het was een rustige, maar gezellige week die we ook zeker goed hebben afgesloten in Pacifico, zoals we dat iedere week deden.
Vrijdags was het tijd voor mijn graduation en de volgende dag vertrok ik in alle vroegte met de bus richting San Juan Del Sur in Nicaragua. Nu moet ik toegeven dat de eerste dag me toch wel een beetje lastig gevallen was, want ik ben het totaal niet gewend om alleen te reizen. Gelukkig sloeg dit de volgende dag totaal om toen ik ’s middags naar Playa Hermosa was gegaan en ’s avonds in de Sportsbar Karla en nog een groepje jongens uit Engeland & VS had ontmoet. Na een gezellige avond gingen Karla en ik de volgende dag naar Isla de Ometepe, waar we twee andere jongens, Cody & Ron tegen kwamen. We besloten de volgende dag met z’n vieren af te spreken, om met z’n allen het eiland per scooter te verkennen. Ometepe is een eiland van zo’n 250 km² met twee vulkanen. De volgende dag gingen we kajakken door het moeras waarbij we super veel vogels en nog wat kaaimannen hadden gezien. Om daar te komen moesten we het meer over kajakken wat toch wel een stuk minder leuk was omdat het zo zwaar was. Echt stappen kon je er niet, maar omdat het onze laatste avond met z’n vieren was, besloten we bij de pizzeria maar wat biertjes te drinken. De volgende ochtend vertrokken Karla, Ron en ik naar Granada en ging Cody richting het zuiden.
Granada is een super leuk koloniaal stadje met allemaal gekleurde huisjes. Het is niet heel erg groot maar wel erg gezellig. Nadat we een hostel hadden gevonden, inclusief zwembad, privé omdat niemand anders er zat, gingen we het stadje in om even wat te eten. ’s Avonds zijn we naar de Masaya vulkaan gegaan, die nog steeds actief is en waar je de lava in de krater kan zien. Heel bijzonder om te zien. De volgende dag hebben Karla en ik het stadje verkend; zijn we over de markt gelopen en hebben we het lokale leven een klein beetje leren kennen. Dat ze daar ook wel van een drankje houden, hebben we ’s avonds gemerkt: de rum&Cola vloeide rijkelijk tijdens de ladies’ night in de stad. De volgende dag hebben we niet zo veel gedaan, omdat we nogal moesten uitbrakken.
Na Granada heb ik van Karla en Ron afscheid genomen en ben ik verder getrokken met Teresa, een meisje die ik eerder had ontmoet in de bus van Tamarindo naar Nicaragua, naar Estelí in het noorden van Nicaragua. Estelí is niet zo bekend en daardoor zijn er ook maar een handjevol andere toeristen. De natuur is hier werkelijk prachtig en deze stad is een goede uitvalbasis om de omgeving te verkennen. Allereerst zijn we richting de Somoto Canyon gegaan, wat slechts 3 kilometer van de grens met Honduras is. Hier hebben we gezwommen, over rotsen heen geklommen en zijn we van rotsen afgesprongen. Uiteindelijk werden we beloond met een heerlijke lunch :) . De volgende dag was het tijd om de lokale bevolking beter te leren kennen. We verbleven een nacht bij een familie die in Miraflores leeft en leerden de omgeving, de mensen en hun manier van leven een beetje kennen. Samen met onze gids hebben we wandelingen door de omgeving gemaakt en zijn we naar een koffieplantage geweest. Ook hebben we over heel Miraflores de zonsondergang kunnen zien. Het leven is hier zo anders dan in Nederland. De mensen kennen geen stromend water, hadden tot voor kort geen elektriciteit en hebben nog een behoorlijke verdeling in het huishouden: de man is de baas en werkt, de vrouw doet het huishouden en zorgt voor de kinderen. De familie waar wij verbleven waren echt super aardig en proberen dit beeld inmiddels een beetje te veranderen. Als je ziet wat daar de afgelopen tijd allemaal veranderd is, kun je zeker zeggen dat ze heel goed op weg zijn. Heel bijzonder om dat allemaal mee te mogen maken.
Mijn laatste bestemming in Nicaragua was León; een studentenstad in het noordwesten van het land. Eenmaal in León aangekomen bleek ons hostel niet meer te bestaan of te zijn verhuisd… niemand die het zeker weet. Hierdoor moesten we dus een ander hostel zoeken, maar die was al snel gevonden. De volgende ochtend liep ook niet alles even vlekkeloos: met Quetzaltrekkers (overigens een super goed bedrijf!) wilden we volcano boarden & de shuttle richting Antigua, Guatemala pakken. Helaas boden ze deze shuttle niet meer aan wegens problemen met het andere bedrijf en dus zijn we een paar uur op zoek geweest naar een andere shuttle via een ander transportbedrijf. Nadat dit geregeld was konden we eindelijk naar het strand in Las Penitas. Na een wandeltocht van 2,5 km bleken we nog 45 minuten op de bus te moeten wachten. Vervolgens zijn we bij de verkeerde stop eruit gestapt waardoor we nog 3,5 km moesten wandelen naar het strand van Las Penitas. Gelukkig kwamen we halverwege een fietstaxi tegen, waardoor we zo’n 3 uur later dan gepland toch aan een welverdiend biertje op het juiste strand zaten. Ook vandaag zat het niet helemaal mee; nadat ik dacht dat we wel ‘even’ een pakketje naar huis konden sturen (duurde ruim een uur aangezien ook het postkantoor was verhuisd en ze het woord ‘tempo’ hier niet helemaal kennen), wilden we naar de film. Twee dagen geleden zeiden de medewerkers dat Belle & het Beest elke dag om 19.00 of 21.00 draait. Vol goede moed liepen we naar de bioscoop: draait de film alleen om 10.45 in de ochtend en ook zeker niet in het Engels. Ik kan wel zeggen dat Leon niet helemaal onze stad was, want iedereen lijkt maar wat te zeggen zonder er echt verstand van te hebben. Toch heb ik, en ook Teresa, zeker genoten van onze laatste dagen in Nicaragua. Hierbij wil ik onze beklimming van de Cerro Negro niet vergeten. Deze jonge en actieve vulkaan kan binnen nu en vijf jaar uitbarsten. Dit houdt in dat je dan niet meer kan vulkaan boarden. Dit was natuurlijk een goede reden om als enige plek ter wereld te gaan vulkaan boarden. En het was echt super vet!! De hike naar boven was niet super zwaar, maar het feit dat we onze eigen boarden moesten dragen, maakte het wel een stuk lastiger.
Ons avontuur gaat nu verder naar Guatemala. Met een paar uur zullen we een busreis van zo’n 16 uur hebben als alles een beetje meezit. Ik ben benieuwd wat deze reis ons gaat brengen.
Ik kan wel weer zeggen dat ik de afgelopen weken super veel geleerd heb, heel veel leuke mensen heb ontmoet en weer onvergetelijke herinneringen heb gemaakt. Tot snel maar weer!
Liefs, Ròbin